Flow
Pilates & Massage
Pilates in Reek bij praktijk Den Hoogen!
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Pilates in Reek bij praktijk Den Hoogen!
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November
Verwondering
Het was een mooie ochtend in Reek. Al heel vaak ben ik langs dit raam gelopen en regelmatig heb ik daar met verwondering doorheen gekeken. Elke keer weer word ik gegrepen door het uitzicht. Het is net een schilderij. Ieder jaargetij is mooi en weet me te raken. Het is een fijne plek.
Verwondering, iets dat ik regelmatig in de ogen van mijn cliënten zie. Die twinkeling. De zon in iemands ogen zien schijnen als ineens alles op zijn plek lijkt te vallen. Als diegene weer thuiskomt in zijn eigen lijf. Iets dat eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn maar het zeer zeker niet is… Soms zijn we zo van ons zelf verwijderd dat we niet meer voelen wat we nu echt nodig hebben. Grenzen vervagen, je stelt ze bij. Dat stomme lijf doet toch niet wat ik wil, werk weer niet mee. En dan ineens voelt het anders. Voelt het als een fijne plek. Die verwondering in iemands ogen zien is iedere keer weer bijzonder.
Tue, 15 November